Vorige week kwam het verrassende nieuws dat de Armeense kinderen Lili en Howick toch in Nederland mochten blijven. De emoties liepen de afgelopen tijd hoog op. Voor en tegenstanders waren het over veel zaken niet eens behalve over de constatering dat het veel en veel te lang geduurd heeft. Tijd die is opgegaan aan de stroperigheid van de Nederlandse overheid. Procedures, regeltjes, langs elkaar heen werken en als je het dan niet meer weet: gratie! En daarna gaan we weer aanvullende regeltjes bedenken.
Nederland is er goed in. Ook in mijn vakgebied. Een mooi voorbeeld is het wetsvoorstel om adviesrecht te geven aan gemeenten bij een onderbewindstelling van een persoon met problematische schulden. Iets waar de kantonrechter normaliter over oordeelt. Nu moet er in die gevallen eerst een advies van de gemeente gevraagd worden. De gemeente lijkt dus beter dan de kantonrechter in staat te oordelen of iemand wel of niet onder bewind gesteld moet worden. Dat is natuurlijk onzin.
Wat de gemeenten bedoelen is dat ze meer vat willen krijgen op hun uitgaven. De kosten van beschermingsbewind moeten vaak worden vergoed uit de bijzondere bijstand en die kosten nemen toe. Dat wringt. Dat gemeenten meer informatie wensen om mensen met schulden beter te kunnen helpen is mogelijk, maar zeker niet de achtergrond van de wens om de in dit wetsvoorstel genoemde informatie te verkrijgen. Het gaat gewoon om geld.
Het wetsvoorstel legt een grote administratieve last bij de rechtspraak, de gemeenten en bij de bewindvoerders zonder onderbouwing of deze maatregel wel zin heeft. Deze bureaucratie zal leiden tot kostenverhoging en mindere resultaten voor de burger. Het is voorspelbaar dat dankzij de extra kosten weer minder mensen geholpen kunnen worden want veel meer geld komt er niet.
Nu al wordt 50 procent van de mensen die zich bij de gemeente melden voor schuldhulpverlening niet geholpen en valt nog eens 10 tot 20 procent af tijdens het traject. Het NIBUD heeft in 2014 al berekend dat de schuldenproblematiek van huishoudens de Nederlandse maatschappij jaarlijks meer dan 10 miljard euro kost. Op bovengenoemde wijze gaat dat echt niet minder worden.
Een kantonrechter noemde het wetsvoorstel ‘met goudgerande losse flodders schieten op een mug’. Gelijk heeft ze. Administratieve rompslomp, ergernis en de burger die de dupe is. Als de overheid geen oplossing meer weet kunnen ze beter stoppen met die bureaucratie en overgaan tot gratie voor de schuldenaren: BUREAUGRATIE
Columnist:
Ben Steenvoorden, directeur ZEKER
Zaterdag 15 september 2018
Bijlage Werk & Geld – dagbladen
Holland Media Combinatie